Contact met overleden dierbaren …

Lief mensenkind,

Aan het einde, van veel van mijn gesprekken die gaan over boodschappen doorkrijgen van een dierbare die overleden is, komt vaak de opmerking; “ Wil je doorgeven dat ik van hem of haar hou?”

Dit doet mij altijd erg veel en niet zozeer om de vraag an sich, maar omdat ik altijd weer het antwoord moet geven; “ Lieverd, je hebt het net gezegd en het is ook gehoord! Diegene is bij jou, niet bij mij!”

Heel veel “geesten” of overleden dierbaren proberen al contact te maken met je. Dit is iets waar ik zeker van ben. Alleen niet iedereen heeft dit in de gaten.We kennen het wel, je hoort een nummer op de radio en dat doet je aan diegene denken die je zo mist en nu juist je dat zo nodig hebt! Of je loopt door je huis en ruikt ineens een geur die je meteen aan die persoon doet denken! Je kunt spreken van toeval, maar ik zelf geloof niet in toeval. Toevalligheden zijn een samenloop van omstandigheden.

Het is mijn overtuiging dat wij allemaal een link hebben met elkaar, en dat houdt niet ineens op nadat iemand overleden is. De link in deze is energie. Energie is dat wat altijd heeft bestaan, nooit verandert of verdwijnt en altijd zal zijn.

Waarom ik niet en jij wel?

Natuurlijk is het dan uitermate frustrerend wanneer bijvoorbeeld ik wel iemand kan zien, horen en voelen die jij hebt gekend en jij niet. Waarom jij dan niet als ik juist net schrijf dat we daar in wezen juist allemaal openstaan hiervoor?

Ik zoek vaak naar een woord die beschrijft wat het is dat ik dit werk doe, dat ik mijzelf medium kan noemen. Ik heb een gruwelijke hekel aan het woord gave….mijn lieve collega Yve kwam met het voor mij perfecte woord…het is een talent.

En juist dat woord geeft mij ook de beste uitleg hierin. Ik kan een talent hebben om te schilderen of gitaar te spelen, of zingen, of mega goed zijn in wiskunde! Ik kan uitmuntend zijn hierin en mijzelf ontwikkelen als een ware artiest in wat ik doe….

Jij hebt ook jouw talenten. Je kunt misschien leuk gitaar spelen of best leuke schilderijen maken, en wat basis wiskunde nog kennen, maar niet uitmuntend op de wijze dat het jouw specifieke talent is. Ik denk dat dit de wijze is voor mij om uit te kunnen leggen waarom ik wel en jij misschien niet die speciale persoon meer kunt zien. Toch ben ik ervan overtuigt dat er wel degelijk heel veel signalen blijven komen vanuit een geliefde, en zelfs huisdieren naar jou toe. Alleen die gaan vaak aan je voorbij.

Wat zijn hier dan de redenen voor dat je dit niet opmerkt?

Mijn inziens, de meest belangrijke reden is dat een overleden dierbare moeilijk te voelen is wanneer je echt diep in je verdriet en gemis zit. De energie waar diegene nu is, is pure liefde, pure vreugde. Een onvoorwaardelijke liefde die wij hier niet kennen, niet weten hoe deze echt te ervaren. Dit is een euforisch gevoel, een energie die niet te voelen is als jij echt alleen in je verdriet zit.

Is verdrietig zijn dan niet goed?

Natuurlijk mag je verdrietig zijn als je een dierbare mist. Het zou niet goed zijn ook als je dit niet zou uiten en voelen. Het is enorm van belang voor je eigen verwerken ervan, voor het dealen ermee, voor het wederom je plekje vinden zonder die persoon in jouw leven hier. Verdriet mag en moet ook gewoon….maar wanneer je aan die persoon denkt en het enige dat je nog kunt voelen is verdriet en gemis, dan wordt het een muur. Een omhulsel van pijn en verdriet en in deze staat van zijn is het heel moeilijk om die bepaalde energie, van die dierbare, nog te kunnen voelen.

Ik maak vaak mee tijdens de gesprekken dat het heel moeilijk voor iemand te verwerken is als er ineens niks meer is, een groot gat, geen gevoel meer dat diegene nog bij je is. En dat is zeker heel moeilijk en zwaar te dragen, want hoe kan iemand zo belangrijk voor je zijn hier op aarde en dan ineens niet meer bestaan?

Ik wil je als persoonlijk advies meegeven, sta ervoor open dat toeval niet bestaat. Dat je op de meest vreemde wijze contact kunt hebben met die overleden dierbare.

Hiermee adviseer ik zeker niet en nooit om gekke dingen te gaan doen, zoals glaasje draaien of een ouija bord te gaan gebruiken. Blijf alsjeblieft ver van deze dingen vandaan!!!

Het gaat hier niet om geesten oproepen! Het gaat om leren openstaan voor de energie van die dierbare die er nog steeds is, alleen inderdaad in energie en niet in lijf en leden zoals hier op aarde.

Hoe kun je leren openstaan hiervoor?

Dat doe je door bijvoorbeeld als je aan diegene denkt, aan de leuke dingen te denken. Om aan het leven van die persoon te denken en herinneringen op te halen. En nee, dat hoeft niet altijd leuk te zijn, ook de minder leuke dingen van die persoon horen erbij hoor. Ieder mens heeft karaktertrekken die niet leuk waren en die hoeven niet ineens vergeten of opgehemeld worden. Doe dat niet, daar ontneem je ook de kern van die persoon mee....diegene was wie hij was, en het is oké!

Het is wel belangrijk het om aan het leven te denken van die persoon, en niet alleen aan het overlijden. Het overlijden is een klein stukje geweest van het leven dat diegene heeft geleid. Het overlijden, de wijze waarop is vaak dat zo´n enorme impact heeft. Bijvoorbeeld een langdurig ziekbed, of een ongeluk bijvoorbeeld. Dit is wat wij vaak in onze herinnering nog lang vasthouden en vaak maken we ons zorgen hierom. Iemand die zoveel pijn heeft geleden voor zijn overlijden, zal die nu geen pijn meer hebben? Iemand die zelfmoord heeft gepleegd, zal die toch rust hebben gevonden?

In de meeste gevallen heeft iedereen rust en is er zeker geen pijn meer. Er zijn uitzonderingen, maar dat zijn er echt, en echt oprecht, heel erg weinig en ik beloof hier in mijn volgende blog uitgebreid op in gaan zodat hier ook iets meer duidelijkheid over komt.

Voor nu wil ik heel graag laten weten, onze dierbaren zijn altijd bij ons, ze proberen ons op hun eigen wijze te helpen, begeleiden en te steunen.

Jij kunt ze voelen, en dat kan op verscheidene wijze. Door een liedje op de radio, door een geur die je echt aan diegene laat denken. Door een "toevallige" ontmoeting  met iemand die juist die dierbare waar je de hele dag aan denkt, ook zo goed heeft gekend. Door het vinden van een persoonlijk bezit en/of letterlijke herinnering. Maar zelfs bij het moeten maken van een keus, praten tegen die dierbare en bij je vraag of je die juiste keus moet maken ineens kippevel over je hele lijf te voelen. Kippevel op zo´n belangrijk moment is een bevestiging die we vaak over het hoofd zien…door ons denken!

Twijfel, denken en brein...

Dit alles heeft te maken met voelen, en niks met denken. Dit is wat mij betreft het meest belangrijke wat ik hierover kan vertellen. Ken je dat gevoel dat je denkt iets in je ooghoeken te zien en dat je dan omkijkt en er is niks? Vaak is er wel iets, maar het omdraaien en gericht kijken is denken, je brein neemt het over en inderdaad, je brein ziet helemaal noppes nada! Ken je het gevoel dat je in een kamer komt waar net ruzie is geweest. Niemand heeft het erover, niemand oppert ernaar en toch voel je een negatieve energie? Later blijkt dan dat er ruzie is geweest, of dat er in ieder geval zich iets heeft afgespeelt dat niet zo fijn was….dat is energie en dat is voelen. Je hoort dat liedje van de uitvaart en je denkt nee het is toeval dat kan niet iets anders zijn. Twijfel is denken, denken is brein, brein is niet voelen.

Geef je dierbare de mogelijkheid om er voor je te kunnen zijn! 

Het enige dat je hoeft te doen is het leven dat ze geleid hebben, hoe kort ook, te waarderen, dankbaar ervoor te zijn. Hoeveel jaren, hoeveel maanden, hoeveel minuten een ziel hier ook op aarde heeft mogen zijn, diegene was er en is voor jou belangrijk en bijzonder geweest. Laat die bijzondere ziel jouw hart nu nog steeds met liefde vullen door te voelen, te weten dat jij leeft en die steun en liefde nog steeds nodig kunt hebben en ook echt mag ontvangen. Of je nu een van Gogh bent of diegene die zelfs met moeite een kleurplaat binnen de lijntjes kon inkleuren….je bent en blijft liefdevolle energie en zo ook diegene waar je zo van houdt!

Je bent en blijft altijd één….

Liefs, Lua